Dit keer is Kalsoy aan de beurt, het eilandje ten oosten van Eysturoy en enkel bereikbaar via een ferrydienst. We maken er kennis met Kópakonan, een mythologisch wezen in de vorm van een zeehond dat echter ook een menselijke gedaante kan aannemen. De legende van de Kópakonan in het dorpje Mikladalur bevat zowel romantische als wraakzuchtige elementen. Op Kalsoy wagen we ons natuurlijk ook aan de indrukwekkende wandeling naar de vuurtoren van Kallur.
Helemaal in het noorden van het eiland Eysturoy, op amper een uurtje rijden van de hoofdstad Tórshavn, ligt er een heel idyllisch dorpje dat omringd is door de mooiste bergen van het land. Gjógv – 400 jaar oud – telt amper 50 inwoners, wat bijna niet te begrijpen is temidden van zo’n overweldigende natuurlijke schoonheid. Hier wordt je zorgeloos 100 jaar.
In dit tweede deel van het verslag over de Faeröer eilanden focussen we ons op het grootste eiland, Streymoy (met hoofdstad Tórshavn). Alhoewel ‘groot’ hier slechts een relatief begrip is … want de ganse eilandengroep is in oppervlakte immers tien keer kleiner dan België. Streymoy is met zijn 25.000 inwoners het dichtstbevolkte eiland, waarvan uiteraard de grote meerderheid in de hoofdstad woont.
In de noordelijke Atlantische Oceaan, zo’n beetje centraal tussen IJsland, Noorwegen en Schotland, ligt een heel bijzonder en piepklein groepje eilandjes. Mysterieus en geïsoleerd van de drukke wereld lijkt het soms alsof de mensheid dit deel van de de aardbol vergeten is, en daar zijn de schaarse inwoners allerminst rouwig om. Op Google Maps moet je al flink inzoomen om er een eerste indruk van te krijgen. De Faeröer eilanden … 18 pareltjes puur natuur dicht bij elkaar. We starten onze reis op het eiland Vágar.
El Caminito del Rey (Koningspad), het ooit beruchte en wellicht gevaarlijkste wandelpad ter wereld, werd in 2015 volledig heropgebouwd en daarmee meteen ‘gedegradeerd’ tot een toeristische en zelfs kindvriendelijke bestemming. Grote delen van het pad zijn op duizelingwekkende hoogte gewoon tegen de loodrechte rotswanden gemonteerd.
Ierland ligt dicht bezaaid met vuurtorens maar die van Loop Head is er eentje die niet aan je bucket list mag ontbreken met een setting die tot de verbeelding spreekt. Hier geniet je van eindeloos wandelplezier langs de vele spectaculaire klifranden, mooie veilige stranden zoals dat van Kilkee en veel wildlife zoals dolfijnen en vogels.
De Cliffs of Moher, deze naam zal bij vele actieve reizigers niet onbekend in de oren klinken. Het is een absolute topattractie in Ierland, een beetje op hetzelfde niveau als de Giant’s Causeway in Noord-Ierland. Druk bezocht… héél druk… busladingen vol toeristen, souvenirstalletjes, restaurants, bezoekerscentrum en al wat er bij hoort. Je vindt het leuk of je haat het. In elk geval kan je er niet omheen als je dit juweel van de natuur wil bezoeken.
Eindelijk tijd gevonden om het derde en laatste deel van onze Ierse road trip langs de Wild Atlantic Way af te werken. Met pijn in het hart nemen we afscheid van het heerlijke schiereiland Dingle om verder noordwaarts te reizen langs Ballybunion, Loop Head en nog zo’n toppertje, de Cliffs of Moher.
Een afzonderlijk artikel over Dingle Peninsula op outandabout.be, dat heeft waarschijnlijk een reden… En of het een reden heeft! Ierser dan Dingle kan het niet meer worden. Dit heerlijke schiereiland schiet zo’n 50 km westwaarts de oceaan in tot je via de fameuze Slea Head Drive (R559) het meest westelijke puntje van Ierland bereikt : Dunmore Head.
Toen ik vorig jaar voor de eerste keer Ierland bezocht om er de Causeway Coastal Route te verkennen wist ik nog niet dat dit land een heel speciaal plekje in mijn hart zou veroveren. Een land vol superlatieven, boordevol verrassingen, adembenemende natuurfenomenen, mystiek en fantastische mensen. Redenen genoeg om er terug te keren, dit keer voor een road trip langs de legendarische Wild Atlantic Way.
Ninglin… wat ? Nee, geen vallei in China maar een pak dichter in ons eigen Belgenlandje. De vallei van de Ninglinspo spreekt bij veel natuurliefhebbers tot de verbeelding, al was het maar om de naam alleen al. En terecht want het is één van de mooiste gebieden in de Ardennen waarin de uniekste bergrivier van België stroomt, de Ninglinspo, een klein zijriviertje van de Amblève.
In het oosten van China tussen Suzhou en Shanghai ligt een aantal charmante waterdorpjes. De regio wordt ook wel het ‘Venetië van het Oosten’ genoemd. Het is er heerlijk vertoeven, weg van de chaotische drukte van het moderne China. Spijtig genoeg hebben we onvoldoende tijd om ze allemaal te bezoeken dus focussen we ons op één van de rustigste, het kleine dorpje Tongli.